سوال: نظر شما در مورد عاشق شدن پسر به پسر چه میباشد. لطفا هرچه سریعتر جواب دهید؟

پاسخ:

دوست گرامی، متوجه منظورتان از «عاشق شدن» نشدیم. شما چه سطح از ارتباط و چه ویژگی‌هایی در دوستی را عاشق شدن می دانید؟ خوب است در این باره برایمان توضیح دهید اما آنچه از ظاهر این عبارت برمی‌آید، چیزی فراتر از مرزهای دوستی است. در این باره کمی بیشتر با شما سخن می‌گوییم.

بدون تردید انسان دارای یک سلسله نیازهای مادی و غیرمادی است و رشد و کمال او نیز در گرو ارضای صحیح و به موقع این نیازهاست. یکی از مهمترین نیازهای انسان، نیازهای عاطفی است. عواطف انسان از بدو تولد تا پایان عمر باید ارضا شود و الا دچار مشکل می شود. نیاز به محبت ورزیدن به دیگران و مورد محبت دیگران واقع شدن دقیقا یک نیاز عاطفی است. این نیاز در طی مراحل مختلف رشد و در مراحل گوناگون زندگی شکل های مختلفی پیدا می کند و در هر دوره ای به گونه ای متناسب با آن زمان باید ارضا شود. در دوره نوزادی از طریق والدین به خصوص مادر با بوسیدن نوزاد، در آغوش گرفتن او و نگاه های محبت آمیز مادر به او و با چسباندن او به خود نیاز کودک ارضا می شود. در این دوره تأمین نیازهای عاطفی کودک به اندازه نیازهای فیزیولوژیکی مانند آب و غذا و پوشاک برای رشد نوزاد ضرورت دارد. در دوره کودکی تأمین این نیاز توسط اعضای خانواده و همه کسانی که به نحوی با کودک ارتباط دارند تأمین می شود. در دوره نوجوانی از طریق دوستان و گروه همسالان و در دوره جوانی از طریق دوستان، خویشاوندان و همسر به این نیاز پاسخ داده می شود. روان شناسان علت وابستگی انسانها را به یکدیگر همین نیازهای عاطفی می دانند. اگر این نیازها از همان اول به طور صحیح و به موقع تأمین شود نوزاد، کودک و نوجوان وابستگی ایمن پیدا می کند و الا وابستگی ناایمن و مرضی در او شکل می گیرد یعنی در عین حال که به دیگران وابسته است ولی احساس امنیت کافی نیز نمی کند و مستعد انواع اختلالات روانی مانند بیماری های اضطرابی، افسردگی و... می شود و دیر یا زود به دامن یکی از این بیماری های روانی فرو می غلتند.

 

عشق های زمینی

به طور کلی، در آغاز نوجوانی به علت بیداری غرایز و شدت حالات هیجانی، گرایش دختران و پسران به دوستی با جنس مخالف بیشتر می شود. داشتن دوست، اعتماد به خود را تأیید و تقویت می کند و نیازهای عاطفی و احساسی را تا حدی تأمین می نماید؛ و در صورتی که پیوند دوستی گسسته شود، شخص نسبت به ارزش های وجودی خود دچار شک و تردید می شود.

بعضی از پسران ایرانی، داشتن دوست دختر را نوعی محبوبیت، قدرت اجتماعی و موفقیت برای خود محسوب می کنند و در شرایطی که توانایی تشکیل خانواده از طریق ازدواج را ندارند، عده ای از آنان، نیازهای جنسی و عاطفی خود را از طریق دوستی های افراطی برطرف می نمایند. متقابلاً برخی دختران ارتباط با پسران را نوعی جذابیت برای خود تلقی می کنند، و متأسفانه اکثر قریب به اتفاق این دختران تصور می کنند که این دوستی ها به ازدواج منتهی می شوند.

دوستی و وابستگی افراطی

اغلب ما در دوران دانشجویی خود دوستیهای زیادی را تجربه می‌کنیم. داشتن ارزشهای مشترک، علایق مشترک و قابلیت اعتماد و اطمینان می تواند پیوندهای محکمتری را درمیان ما ایجاد کند.

غالباً در این روابط سعی داریم که وابسته نباشیم. ترجیح می‌دهیم متکی به خود بوده و روی پای خود بایستیم، اما جالب است بدانیم همانقدر که وابستگی بیش از اندازه در روابط ما تولید اشکال می کند، وابستگی بسیار کم نیز خوب نیست. درواقع ”وابستگی سالم“ یعنی توانایی درهم آمیختن صمیمیت و استقلال. بدین معنی که به دیگران تکیه کنیم و با این حال اتکا به نفس داشته باشیم و بی آنکه احساس گناه کنیم، دروقت نیاز، دست کمک به سوی دیگران دراز کنیم. اما گاه می بینیم که برقراری این تعادل دشوار می شود یا به سمت استقلال بیش ازحد می رویم و از دیگران فاصله می گیریم و یا با صمیمیت افراطی دچار وابستگی می‌شویم.

راه پیشگیری و خلاصی از عشق های غیرالهی

1.جایگاه و اهمیت انتخاب دوست:  به دلیل دارا بودن روحیۀ اجتماعی، هر انسانی در دوران زندگی خویش، همواره نیازمند رفاقت و دوستی با دیگران است. از آن جائی که جوانان در آستانۀ ورود به زندگی اجتماعی قرار دارند، انتخاب همنشین و دوست شایسته برای ایشان از اهمیت بیشتری برخوردار است.

اما باید توجه داشت که بسیاری از انحراف های اخلاقی و بزهکاری های اجتماعی از طریق دوستان ناباب، دامنگیر افراد می شود، از این رو داشتن دوستان خوب و شایسته و معاشرت با ایشان، می تواند در رشد و شکوفایی استعدادها و شخصیت جوانان و تقویت ابعاد انسانی و ارزش های اخلاقی و معنوی ایشان مؤثر باشد.

به عبارتی، دوستی ها در صورتی که بر پایه و اصول منطقی و بر اساس دستورات و توصیه های نورانی قرآن و اهل بیت (ع) انتخاب و در چارچوب شرع مقدس و به دور از افراط و تفریط ها تداوم یابد می تواند برای انسان به عنوان یک فرصت طلایی و سرنوشت ساز باشد. و در غیر این صورت، فرجام خوبی نخواهد داشت.

رابطه عشق با تعلیمات روحی

چگونه عشق را نگهداریم؟

سعدی می فرماید: "عشق را آغاز هست انجام نیست" راستی آیا عشق ابتدا و انتهائی دارد؟ عشق نیروی محرکه حیات است، حیات از وجود و هستی است و هستی بینهایت است، پس عشق نمی تواند محدود باشد در نتیجه آغاز و انجامی ندارد. اشتباه از اینجا است که انسانها بخصوص آنها که در عرفان کمتر کار کرده اند عشق را به معنی خاصی در زندگی مثلا" در روابط زن و مرد تلقی می کنند این است که معنی عشق را در نمی یابند عشق دوست داشتن شدید است.

انسان یا هر موجود دیگری همواره عاشق است زیرا هیچگاه اتفاق نمی افتد که خود را فراموش کند یا نسبت به خود بی محبت شود، همه محبتها و دوستیها ازهمین خویشتن دوستی مایه می گیرد. خودمان را دوست می داریم و همه چیز را برای خودمان می خواهیم حتی خدا را. این حقیقت به همین دلیل در ذائقه جان و خیال آدمی تلخ و ناگوار است. انسان نمی خواهد بپذیرد که همه چیز را برای خاطر خودش دوست می دارد و همواره خود و دیگران را می فریبد و حاصل این فریب حس تعاون بقا یا همان حس عشق و محبت و جاذبه است.