رابطه عشق مجازی و حقیقی

در باره عشق مجازی جناب شهید مطهری (ره) فرمود: ”عشق قابل توصیه نیست لیکن اگر کسی عاشق شد فرصتی است که او را از مجاز به حقیقت کشیم.“ [1] برای تغییر عشق مجازی به حقیقی و یا پل قرار دادن مجاز به حقیقت راه کارهایی وجود دارد که سزاوار است بیانی جدی داشته باشیم.

 بیانی از جناب بوعلی سینا را مورد توجه قرار دهید: «پس نفس انسان و قوت عقلی که وی اصل این قوت ها است،[2] به ضرورت او را کمالی باشد... و کمال وی عقلی باشد از جنس وی... [3]  پس نفس مردم چون بدین مرتبت رسید عالمی معقول باشد... و چون عاقل تأمل کند بداند که این کمال تمام تر است و بیشتر و شریف تر از کمال قوت ذوق و قوت جماع و رسیدن این کمال به نفس قوی تر است از رسیدن کمالات دیگر به قوت های دیگر... [4] و نشاید که عاقل را گمان افتد که همه لذت در آن چیز بسته است که در خر و گاو موجود است از لذت خوردن و جماع کردن... [5]

 

دوستی و وابستگی های افراطی

به طور کلی، در آغاز نوجوانی به علت بیداری غرایز و شدت حالات هیجانی، گرایش دختران و پسران به دوستی با جنس مخالف بیشتر می شود. داشتن دوست، اعتماد به خود را تأیید و تقویت می کند و نیازهای عاطفی و احساسی را تا حدی تأمین می نماید؛ و در صورتی که پیوند دوستی گسسته شود، شخص نسبت به ارزش های وجودی خود دچار شک و تردید می شود.

بعضی از پسران ایرانی، داشتن دوست دختر را نوعی محبوبیت، قدرت اجتماعی و موفقیت برای خود محسوب می کنند و در شرایطی که توانایی تشکیل خانواده از طریق ازدواج را ندارند، عده ای از آنان، نیازهای جنسی و عاطفی خود را از طریق دوستی های افراطی برطرف می نمایند. متقابلاً برخی دختران ارتباط با پسران را نوعی جذابیت برای خود تلقی می کنند، و متأسفانه اکثر قریب به اتفاق این دختران تصور می کنند که این دوستی ها به ازدواج منتهی می شوند.

عشق حقیقی یا عشق مجازی

امروز مقداری به شباهت های عشق حقیقی و مجازی فکر کردم ، با خودم گفتم چگونه است که برخی اینقدر عاشقانه با پرودگار خود عشقبازی می کنند و دلداده محبوب خود می شوند و علت چیست که ما  اینقدر از این کاروان آنان عقب افتاده ایم . بدون شک آنان چیزی در محبوب خود دیده و به ایمان و شناختی رسیده اند که اینچنین هستند .به اختصار عزت ، بزرگواری ، جود و کرم و اوصاف خوبی هایی که ما شمه ای از آن را درک کرده ایم را لمس کرده اند و به اطمینان قلبی رسیده اند .

افراط و تفریط در احساسات

محبّت بیش از حد و نامهربانی بر سلامت روانی کودکان اثر نامطلوب می‏گذارد. والدینی که بیش از حدّ معمول به اطفال خود توجّه می‏کنند، کودکانی متکی به دیگران بار خواهند آورد. این گونه والدین، بعضاً در محبّت کردن قدری افراط می‏کنند، که رضایت کودک را بر مصلحت‏های واقعی تعلیم و تربیت او ترجیح می‏دهند، این گونه کودکان، علاوه بر اتکایی بودن، اعتماد به نفس ضعیف، خجول بودن، در رشد هیجانی خود نیز تأخیر نشان می‏دهند.

محبّت افراطی هم چنین، باعث می‏شود که کودک بیشتر وقت خود را با والدین به سر برد و در نتیجه نمی‏تواند با بچه‏های هم سال خود ارتباط برقرار کند و بدین ترتیب رشد اجتماعی او به کُندی صورت می‏گیرد.

حضرت امام محمد باقر(ع) شدیداً از محبّت افراطی نهی کرده می‏فرمایند:

«بدترین والدین، کسانی هستند که در اعمال محبت به فرزندان خود زیاده روی و افراط می‏نمایند.»

آسیب های جوانی

 جوانی نعمتی بی بدیل در طول حیات انسان و دارای اهمیت و حساسیت فراوانی است که از دست دادن آن، مایه خسرانی غیرقابل جبران خواهد گشت.

برای بهره برداری هرچه بهتر از جوانی و حفظ آن از انحراف و تباهی، نیاز فراوان بر آگاهی داریم؛ ولی آیا صرف آگاهی از ویژگی های جوان می توان در مسیر تربیت صحیح قدم گذاشت؟ آیا تنها با پرورش خصایص و شناخت زمینه های آن جوانمی تواند به کمال برسد؟ آیا شناخت آفات و آسیب های جوانی لازم نیست؟

به طور کلی هر نعمت الهی به نوعی عرصه آزمایش افراد است. برای استفاده صحیح از نعم الهی و موفقیت در آزمایش خداوندی، شناخت آفات هر نعمت و زدودن آن لازم است. مسلماً «جوانی» که از موهبت های بزرگ الهی برخوردار است از این قانون، مستثنا نیست.

جوانی به خاطر گران قدر بودن و مهم بودن آن، آفات و آسیب های زیادی را هم در بر دارد.[1]

جوان در عصر شگفتن و رشد سریع غرایز و احساسات قرار دارد، آفات و آسیب های جوانی از این ناحیه است. اگر جوان آسیب ها را بشناسد و سعی در از بین بردن آنها بکند غرایز و عواطف مسیر صحیح خود را طی می کند و جوان را به کمال می رساند. حال به شناخت این آسیب ها می پردازیم: